Het Lloret de Mar van Laos dat bekend stond om tubing. Wat zoveel betekent als met een opblaasband over de rivier de Nam Song drijven, langs illegale barretjes bij wijze van kroegentocht. Na een aantal fatale incidenten zijn de illegale bars gesloten.
Maaar Vang Vieng heeft zoveel meer te bieden dan tubing! De omgeving is prachtig. Je kunt er hiken, berg beklimmen, luchtballon vaarten maken, ziplinen, kajakken en lagunes bezoeken.
Dit rit in de minivan van Vientiane naar Vang Vieng is een dodemansrit. Door de gaten in de weg en de snelheid waarmee de chauffeur rijdt, worden Rosanne, Mark en ik iedere keer gelanceerd van onze stoel. Ook is onze chauffeur er niet vies van om in bochten in te halen. We hebben het desalniettemin supergezellig onderweg en voeren, tot tranen van het lachen, gesprekken over de mislukte relaties in onze levens.
We worden, levend en wel, afgezet bij het voormalige Amerikaanse vliegveld in Vang Vieng. De landingsbaan is behouden en dit is een heel bijzonder gezicht zo midden in het dorp. Er staan een paar eettentjes waar we gaan avondeten, heel gaaf!
Na het eten gaan we op zoek naar een slaapplaats. Na een paar accommodaties geprobeerd te hebben, vinden we een slaapplaats voor 40.000 Kip per nacht: twee tweepersoonsbedden, een eenpersoonsbed en een eigen douche, luxe. Ik ben doodop, maar we slapen in het centrum van Vang Vieng en horen harde muziek van buiten. Vang Vieng staat tenslotte ook bekend om het uitgaan. Ik ga toch proberen te slapen terwijl Rosanne en Mark het nachtleven gaan ontdekken…ik ben benieuwd!
Mark en Rosanne zijn na het sluiten van de kroegen in het centrum door gaan feesten in een bar iets verderop waar het feest is doorgegaan tot 3 uur ’s nachts. Bewonderenswaardig genoeg worden ze vroeg en fit wakker. Als we de gordijnen opentrekken, ontdekken we meteen de andere kant van Vang Vieng. We hebben uitzicht op een prachtige berg!
Nadat ik me heb gedoucht en aangekleed zit ik te tobben over wat ik wil doen vandaag. Ik wil rustig aandoen, maar heb ook FOMO. Mark en ik besluiten te gaan brunchen en huren in de middag een scooter om naar de Watercave te rijden. Rosanne gaat op pad met Son, een Amerikaan die ze eerder in Cambodja heeft ontmoet die nu ook in Vang Vieng is.
We zitten zo lang te kletsen tijdens het brunchen dat het halverwege de middag is als Mark en ik met onze scooters op pad gaan. Onderweg verbaas ik me over Vang Vieng. Deze stad staat bekend als stap-paradijs, maar de omgeving is hier zo mooi dat het jammer is dat hier zo veel mensen alleen heen gaan om te stappen.
Aangekomen bij het terrein waar de Watercave, Blue Lagoon en zipline zitten is het een hele zoektocht waar alles zich precies bevindt en niemand lijkt Engels te spreken. Als ik de hordes (met name Koreaanse) toeristen zie, zakt de moed me in de schoenen. Ik houd er helemaal niet van om zoveel mensen en toeristen om me heen te hebben.
Mark en ik besluiten de Watercave te laten voor wat hij is en de kant op te lopen waar geen toeristen zijn. Na een stuk lopen komen we aan de bij de Blue Lagoon, een verademing. Mark neemt een duik en ik maak vrienden met de hier rondrennende honden.
We gaan op tijd weg om voor de zonsondergang terug te zijn in het centrum. Ik geef Mark rijles op mijn semi op de oude langsbaan. Daarna rijden we door het centrum en langs de rivier, de Nam Song, om de zonsondergang te bekijken bij het eilandje Saysong.
’s Avonds eet ik bij een restaurant aan het water met Mark, Rosanne, Son en een stel uit Antwerpen die Son eerder heeft ontmoet. Nadat de bestelling van het Antwerpse stel niet komt gaan ze weg en blijven we met zijn vieren over. We voeren gesprekken over onze landen en uiteraard over de inauguratie van Donald Trump die die dag heeft plaatsgevonden.
Op de terugweg naar ons guesthouse neem ik met Rosanne een kijkje in een ‘club’, maar we zijn er ook snel weer weg. Wie had dat ooit gedacht! Ik lijk een ander mens. Waar ik vroeger op partyvakantie ging, heb ik tijdens deze reis nog weinig behoefte gehad om het stappen weer nieuw leven in te blazen. Ik heb veel meer behoefte aan stilte, rust en één op één contact.
De volgende middag neem ik met Mark, Rosanne en Son de bus naar Luang Prabang.
